Al jaren hebben we uitgekeken naar deze zonsverduistering, en al een jaar tevoren werden de tickets en het appartement geboekt. Het oorspronkelijke plan was om met Jasper en Marije, een bevriend astrostel uit de buurt te reizen, maar zij moesten helaas afhaken waardoor we met zijn tweetjes waren.

Bepakt en bezakt met dit keer “slechts” 30 kg ruimbagage, waarvan toch zeker 10 kg kleding en de rest montering en houten statief, en met de kijker (7 kg) en de fototas (met accu zon 9 kg) in de handbagage stappen we op 28 maart in de auto. We vliegen van Dusseldorf via Nurnberg naar Antalya, alwaar we opgehaald worden om naar ons appartement in Side, wat ca 80 km van Antalya ligt, gebracht te worden. We werden opgehaald door Mehmet (de directeur van sfm-reisen.com), die ons onderweg al van alles over de mogelijke uitstapjes weet te vertellen, en ook voor de zonsverduistering al een uitstapje heeft gepland naar een hotel wat aan een stuwmeer ligt, ca 20 km landinwaarts bij Manavgat.

Het appartement is lekker ruim, omdat we met zijn tweetjes in een vierpersoonsappartement zitten. We overleggen even over wat te doen op de dag van de eclips. Omdat we geen tijd meer hebben om zelf op onderzoek uit te gaan, en ook geen vervoer hebben, besluiten we na wat doorvragen over de locatie en de mogelijkheid al onze zooi mee te nemen, met het clubje van Mehmet mee te gaan.

29 maart: E-day

Links: moet dit allemaal mee?

Midden: het hotel vanaf de weg

Rechts: de locatie op de kaart, met het onderste rondje Side, en het bovenste rondje onze positie

Op tijd opgestaan staan we in eclips T-shirts (van een vorige keer) klaar om 9 uur om weg te rijden vanuit Side naar Hotel Botanik, zoals het hotel heet waar we heengaan. We stappen in een grote 4WD met een achterbank en een open laadbak. De ingepakte montering en het statief verdwijnen in de laadbak, maar de telescoop en de fototas met alle cameras en kleine acessoires houden we angstvallig op de achterbank in de armen. In het nabijgelegen Manavgat pikken we nog een andere groep op met zon 10 eclipsfanaten, die met zijn allen in een landrover instappen. Met twee autos rijden we de het Taurus gebergte in. Na een tijdje op de hoofdweg te hebben gereden slaan we een zijweg in en rijden door een klein dorpje met een moskee. Aan de andere kant van het dorpje rijden we om een uitloper van een stuwmeer heen, en aan de andere kant gekomen komen we bij een hotel wat op de flank van een heuvel ligt met uitzicht over het stuwmeer en aan de andere kant het dorpje waar we net doorheen zijn gereden.

Aangekomen besluiten we eerst de boel te verkennen, en daarna pas de spullen te verslepen. In het voorbijgaan wordt ons gevraagd of we vis of kip (hoezo vogelgriep?) bij de lunch willen. We lopen meteen door langs het niet zo schone zwembad (de sloot thuis is schoner…) naar het hotelgedeelte waar we op het dak mogen staan. Vier trappen hoger (puf puf) komen we aan bij een enorm dakterras, en het blijkt dat we nog niet eens de top hebben bereikt, met een klein trappetje van 10 tredes komen we uit op het allerhoogste dak, waar ook de lichtkoepels gelocaliseerd zijn om de centrale hal van het hotel te belichten. We besluiten om ons hier te installeren, en lopen snel weer terug om de spullen naar boven te slepen. Op het zonneterras 1 verdieping lager halen we nog een paar lekkere tuinstoelen zodat we kunnen zitten. We bouwen de boel op, en op het zonneterras leggen we een uit het hotel geleend laken neer in de hoop dat we daarop schaduwbanden kunnen zien. Tegen de tijd dat de telescoop afgesteld staat, komen de andere mensen ook boven. Bij de aanblik van onze opstelling worden we meteen tot “profis” gebombardeerd. De andere mensen blijven op het grote terras. We rekenen nog even uit adhv de tijden in UT hoe laat het feest gaat beginnen, en besluiten dat we vanwege de tijdzone van Turkije 2 uur bij UT op moeten tellen, en een kwartiertje voordat het eerste contact begint zijn we er helemaal klaar voor.

Links: Het uitzicht over het meer

Rechts: Het zwembad vol met algen

11:37 eerste contact

We zijn er helemaal klaar voor en gespannen wachten we tot het eerste deukje eruit gehapt wordt.

telkens denken we te zien dat er al een deukje uit is. Het is natuurlijk zo dat de tijden die we bij ons hebben voor Antalya zijn, waar de verduistering iets eerder begint, dus het kan een minuutje later zijn.

11:47 waar blijft dat eerste contact??? Snappen wij het nog?

Nogmaals een vluchtig rekensommetje met de tijd vertelt ons dat we de zomertijd zijn vergeten, en dat we een heel uur te vroeg klaar stonden……Hoezo “profis”? Nou ja beter te vroeg klaar dan te laat!

In de tussentijd is het eten gereed gemaakt, dus we lopen naar beneden om een bordje eten te halen, met een gegrilde kipspies, gegrilde groente en een bordje salade. Met het eten in de hand lopen we weer naar onze waarneemspot, en lekker decadent zitten we op luxe tuinstoelen achter de telescoop een bordje te eten in afwachting van het grote gebeuren. Hebben we het ooit zo luxe gehad???

Om kwart over twaalf is het blijkbaar gebedstijd, want in het dorpje aan de overkant van het water beginnen de luidsprekers van de moskee met de oproep voor het gebed. De haan kraait af en toe, maar dat doet hij al de hele ochtend, verder is het rustig met dieren. Ook komt er nog een bootje langsvaren, met zon 15 mensen op het dak. Het bootje vaart voorbij, en we zien het niet meer terug die dag.

Links: Hoe decadent kan het zijn: lekker aan de lunch

Midden: RAKI??? ik dacht dat het limonade was

Rechts: Deze bomen zorgen ervoor dat alle spullen na afloop met een fijn geel poeder bedekt zijn

12:37 eerste contact

Nu is het dan echt zo ver, het moet nu gaan beginnen. Het is altijd weer spannend of alle berekeningen kloppen en het daadwerkelijk gaat gebeuren, maar het eerste hapje zon gaat er aan. Bas fotografeert door de genesis in H-alpha de partieel bedekte zon, en weet al waar zo de vlammetjes te zien zullen zijn. Rustig wordt de zon verder bedekt, ondertussen halen we nog een glas koude cola, want de zon is genadeloos warm. We zitten er ook al een tijdje natuurlijk. Af en toe nemen we een foto van de omgeving, en langzaam daalt de temperatuur, het licht verandert en de spanning stijgt. Ongeveer twintig minuten voor totaliteit gaat Bas de hemel afspeuren naar venus, en weet hem met de verrekijker te localiseren. Ik probeer de planeet ook te zien door de verrekijker, maar het lukt me eerst niet. Even later ontdek ik dat ik gewoon op de verkeerde plek zit te kijken, en dat venus zelfs al met het blote oog te zien is. We proberen de anderen ook aan te wijzen waar Venus staat, en binnen een paar minuten heeft iedereen hem te pakken. Het wordt langzamerhand zo koud dat het eclips T-shirt wat frisjes wordt.

Links: camera obscura effect door de beugels van de kleine telescoop

Midden: het laken ligt klaar voor de schaduwbanden

Rechts: laag boven de bergen hangt wat fijne sluierbewolking

Links: hier is het licht nog redelijk normaal

Rechts: hier wordt het al een stukje donkerder

Totaliteit

De verduistering is nu bijna totaal, 1 minuut voor de totaliteit zet ik de voice recorder van mijn mobieltje aan om geluid op te nemen. Het wordt nu behoorlijk donker. Een halve minuut voor totaliteit kijk ik nog eens naar het laken, en ik zie schaduwbanden!! Ik ben bang dat ze al weg zijn voor ik de anderen gewaarschuwd heb, maar ik roep toch: SCHADUWBANDEN. Bas kijkt om naar het laken en ziet ze ook. Hij roept iedereen naar het laken, zodat iedereen ze kan zien. Ze blijven maar doorgaan, en ze zijn niet alleen op het laken te zien, maar ook op het lichtgrijze beton van het dak, en ze gaan wel een halve minuut door. Ik probeer ze nog te fotograferen, maar op de foto zien we alleen de vouwen van het laken.

Het blijft nu donkerder worden, dus we rukken ons los van de schaduwbanden, en kijken naar de zon. Langzaam verschijnt de diamond ring, en dan is het zover: de corona. De stralenkrans van de zon verschijnt met aan de ene kant drie duidelijke uitlopers, en aan de andere kant, drie of vier wat minder duidelijke uitlopers. Maar wat is het weer mooi. Toen de totaliteit begon riep iedereen nog oh en ah, maar inmiddels is iedereen er stil van, behalve 1 grote mot, die helemaal in de stress Bas begint te belagen. Het arme beest snapt er niets van en gaat om beurten om Bas zijn hoofd zoemen en dan weer bij de top van de kijker. De haan is echter helemaal stil geworden. Na enkele ogenblikken vraagt Bas hoeveel tijd we nog hebben, het blijkt dat er al twee minuten voorbij zijn, dus dat we al op de helft zitten. Wat gaat dat vreselijk snel zeg!

Links: De straatlantaarns in het dorpje gaan aan.

Midden: De bewolking is wat hoger geklommen, en de flarden hangen zelfs voor de zon (foto met mobieltje tijdens totaliteit)

Rechts: De maanschaduw vanuit de ruimte gezien boven Turkije

Door de kleine telescoop kijken we naar de zon, wat een prachtige uitlopers heeft de corona. Behalve naar de zon kijken we ook om ons heen. In het dorpje zijn diverse lampen aangegaan, het is tenslotte ook behoorlijk donker nu! Ik kijk over mijn schouder naar de bergen in de verte, die nu helemaal zwart zien, het blijkt dat op de berg ook veel eclipsfanaten staan, te zien aan het geflits van de cameras.

van links naar rechts: de intrede, de binnencorona en de buitencorona

Tijdens de eclips hebben we ook sterren kunnen fotograferen, in Starry Night hebben we opgezocht welke dit waren. In theorie zouden we hiermee de relativiteitstheorie van Einstein kunnen bewijzen.

Voor we er erg in hebben komt alweer de diamond ring tevoorschijn, en deze straalt ons tegemoet, totdat hij te fel wordt om zonder eclipsbrilletje in te kijken. De filters gaan er weer op, en het feest is weer voorbij….. Een dag later is het ZWAAR BEWOLKT! wat een geluk hebben we allemaal gehad.

Het wordt snel weer licht. Bovenstaande plaatjes zijn met 1/60 belichtingstijd genomen gedurende 4 minuten na afloop van de totaliteit. De fotos die hierna zijn genomen zijn alle overbelicht met deze belichtingstijd

Links: Missie geslaagd, dat moet gevierd worden

Rechts: Ook tijdens de uittrede is nog het camera obscura effect te zien

Links: Terwijl de partiele fase vordert ontstaat er nog meer bewolking

Rechts: Het voordeel van digitaal: de eerste fotos kunnen meteen geshowd worden.

Links: Het spandoek met daarop de aankondiging voor de afterparty. We hebben nog geprobeerd het mee te nemen als souvenir, maar het hing te hoog, en zonder gebroken benen thuiskomen is ook wat waard…..

Rechts: De eclips chasers van de Universiteit in Ankara waren ook aanwezig tijdens de zonsverduistering en de dagen erna en werden zwaar gesponsord.